Es nöibärndütsches Gschichtli 2

Jaja, i weis, was Dir jitz dänket: Däm chunt o nümm so vil i Sinn, dass er grad no einisch e Fortsetzigskolumne bringt!
Tuet mer ja leid – aber erschtens han i scho wider sövel vil Müschterli gsammlet, dass i dringend mal es paar mues abboue; u zwöitens han i eifach nid chönne widerstah, Öich a däm bsundrige Tag wider einisch es Gschichtli z verzelle:

Es sy emal drü Könige gsy, der Chäschpu, der Mele und der Bälzu. Die hei amene Winteraabe irgendwo wyt ewägg e Stärn gseh u hei sofort gwüsst: Dert müesse mer ane! Drum sy si grad los, zersch ender gschlenderet, nächär aber immer schnäller gloffe. Einisch hei si sogar müesse wände, wül si der falsch Wäg verwütscht hei, u sy wider rückwärts derthäre zrügg, wo si sy härcho. Es het gwindet u isch überhoupt grauevolls Wätter gsy und zuedäm hei si nach einige Stunde loufe scho Blase a de Färse gha.
Obwohl si d Aaschrift ja nid hei gwüsst, hei si uf einisch es Huus gseh, bi däm si dütlech gfüelt hei: Da mues es sy!
Der Chäschpu het ganz behuetsam d Türklinke aagfasst, het sech aafangs aber no nid getrout, eifach so yzträtte. I däm Momänt sy o di andere beide häregeilt.
Dür e Türspalt hei si so öppis wi ne Wiege gseh, us dere es so häll gschune het, dass si zersch mal hei müesse d Ouge zuemache. Dass em Mele derby es „Heiland Stärne!“ entwüscht isch, cha men ihm nid verüble. „He, machet nid eso ne Lärm! Syt doch bitte chli lyser, ds Chrischteli schlaft!“ ghört er uf ds Mal e Frouestimm näbe sech säge. „Wär bisch de du? U het’s da usser üs ke Lüt?“ fragt der Chäschpu. „I bi d Mare. Chömet nume yne. Drinne isch näb em Chind u mir nume no der Sepp.“
Churz druuf sy si im Zimmer gsy u hei neugierig zu dere Chrippe übere gluegt, wo me aber nume fang echli Stroh het gseh. Em Mele sy scho Schweisströpf über d Stirn abekulleret; är het eifach z vil aagha u drum sy dick Mantel uszoge und a eim vo de Hääggene ufghängt.
Natürlech hei si o Gschänkli derby gha: Der Chäschpu e Zopf, früsch us der Backstube, der Mele es Dutzend Fisch, won er ersch am Tag zuvor mit syre Angle us em See zoge het, u der Bälzu es Pack Rosine, won er no het übrig gha. Wül der Sepp so unverschämt dert druf gluegt het, het er ne grad gfragt: „Wotsch eini koschte? Die munde der sicher, so läcker sy die! I gibe der o gärn e ganzi Handvoll. Oder würdisch lieber e Bisse Fisch näh? Darfsch uswähle!“ Doch dä erwideret: „Nei, reich mer lieber es Stück Zopf übere. Aber nid grad der Aaschnitt, gäll, so vil Rinde lieben i drum gar nid!“
Müed vo der länge Reis, het der Mele so fescht müesse gähne, dass es ne im Nacke zwickt het – u vil z warm isch es ou immer no gsy! Änenache het der Chäschpu mit syre Predigt aagfange: „My Sohn, d Ängel hein is scho aakündet, was hütt z Aabe hie wird gscheh. I erinnere mi…“ So isch das wyterggange, bis ne es merkwürdigs Grüüsch jäh unterbroche het: Der Mele, wo längscht gschlafe het, het plötzlech lut afa schnarche. „Es isch immer di glychi Lyr mit dir!“ het ne der ander aagfahre. Dise isch erschrocke u het gsüüfzet: „Das isch nid myni Schuld, es isch wäge der Hitz da drin!“ Wo sech de o no der Bälzu luthals ygmischt het, isch ds Chrischteli erwachet u het afa hüüle. Jetz isch es em Sepp z vil worde. Är het d Türe göffnet, di drü Männer churzerhand usegrüert und ne no hinterhär bbrüllt: „Toll heit der das härekriegt! Mir bruuche hie ke Stryt, göht doch woanders ga wyterstürme!“ Aber da sy si scho über all Bärge gsy, ohni uf Widersee-e z säge.

Und – heit Der zellt, wivil nöibärndütschi Usdrück di drei näb ihrne Gschänkli no hei mitbbracht? E chlyne Typ: Es sy glychvil wi d Quersumme vom hüttige Datum mal sächs plus drü.

Uflösig:

Es sy einisch drei Chünige gsy, der Chäschpu, der Mele und der Bälzu. Die hei amene Winteraabe irgend nöime wyt ewägg e Stärn gseh u hei sofort gwüsst: Dert müesse mer häre! Drum sy si grad los, zersch ender gschlärpelet, nächär aber geng wi schnäller gloffe. Einisch hei si sogar müesse umcheere, wül si der faltsch Wäg verwütscht hei, u sy wider hindertsi derthäre zrügg, wo si sy härcho. Es het gluftet u isch überhoupt gruusigs Wätter gsy und zu allem zueche hei si nach es paar Stunde loufe scho Blaatere a de Färsere gha.
O we si d Adrässe ja nid hei gwüsst, hei si undereinisch es Huus gseh, wo si dütlech gspürt hei: Da mues es sy!
Der Chäschpu het ganz süüferli d Türfalle aagrüert, het sech am Aafang aber no nid trout, eifach so yne z gah. I däm Momänt sy o di andere beide häregjuflet.
Dür e Türspalt hei si so öppis wi ne Wiegle gseh, wo’s druus so häll glüüchtet het, dass si zersch mal hei müesse d Ouge zuetue. Dass em Mele derby es „Heiland Stärne!“ usegrütscht isch, cha men ihm nid übelnäh. „He, machet nid eso ne Lärme! Syt doch bitte chli lysliger, ds Chrischteli schlaft!“ ghört er uf ds Mal e Frouestimm näbe sech säge. „Wär bisch de du? U het’s da ussert üs kener Lüt?“ fragt der Chäschpu. „I bi d Mare. Chömet nume yne. Dinne isch näb em Chind u mir nume no der Sepp.“
Churz drufabe sy si im Zimmer gsy u hei gwunderig zu dere Chrippe übere gluegt, wo me aber nume fang echli Strou het gseh. Em Mele sy scho Schweisstropfe über d Stirne abegloffe; är het eifach z vil anne gha u drum sy dick Mantel abzoge und a eim vo de Häägge ufghänkt.
Natürlech hei si o Gschänkli bi sech gha: Der Chäschpu e Züpfe, früsch us der Bachstube, der Mele es Dotze Fische, won er ersch am Tag vorhär mit syre Ruete us em See zoge het, u der Bälzu es Pack Wybeeri, won er no het fürig gha. Wül der Sepp so uverschant dert druf gluegt het, het er ne grad gfragt: „Wosch eis probiere? Die hesch sicher gärn, so fein sy die! I gibe der o gärn e ganzi Hampfele. Oder nuumsch lieber e Bys vom Fisch? Darfsch usläse!“ Aber dä git zrügg: „Nei, läng mer lieber e Bitz Züpfe übere. Aber nid grad der Mürggel, gäll, so vil Rouft han i drum gar nid gärn!“
Müed vo der länge Reis, het der Mele so fescht müesse gine, dass es ne im Äcke zwickt het – u vil z warm isch es ou geng no gsy! Änenache het der Chäschpu mit syre Predig aagfange: „My Suhn, d Ängel hein is scho vorusgseit, was hütt am Aabe hie söll passiere. I bsinne mi…“ So isch das wyterggange, bis ne es komischs Grüüsch gääi unterbroche het: Der Mele, wo lengschtens gschlafe het, het plötzlech lut afa schnarchle. „Es isch geng ds Glyche mit dir!“ het ne der ander aagfuuchet. Dise isch erchlüpft u het gsüüfzget: „Da bin i nid dschuld, es isch wäge der Hitz da inne!“ Wo sech de o no der Bälzu luthals ygmischt het, isch ds Chrischteli erwachet u het afa gränne. Jitz isch es em Sepp z vil worde. Är het d Türe ufta, di drei Manne churzerhand usegheit und ne no hindenache bbrüelet: „Wunderprächtig heit der das härebbracht! Mir bruuche hie ke Krach, göht doch süsch nöime ga wyterstürme!“ Aber da sy si scho über alli Bärge gsy, ohni uf Widerluege z säge.