Der Christoph Simon, won i vor lengerer Zyt mit sym Übername „Beo“ ha lehre kenne (är het mal bim Radio „Bärner Oberland“ gschaffet), het mer vor emene Zytli ir „Cappella“ gseit, er möchti mal ire Kolumne vo mir vorcho – als schlächts Byschpil. U wül er grad voletscht bim Äschbi ir Sändig isch gsy (mitterwyle isch er als Schriftsteller/Slam Poet/Fernseh-Promi ja scho fei echli bekannt!), han i ddänkt, da stygen i doch gärn y!
Drum findet Dir hie ds Résumé vo däm Uftritt und em aaschliessende Gspräch, us bärndütschtüpflischysserischer Sicht:
(Nachezluege uf der srf-Syte, „Aeschbacher“ vom 15. Januar 2017)
Liebe Beo
Eigentlech fat das Ganze ja tipptopp aa. Der Kurt Aeschbacher stellt di vor als „Frisch… eh, Chrischtoph Simon“! Öppis Früsches bringe wei mir ja schliesslech alli, drum isch dä bimene Haar usgsprochnig „Frischtoph“ sicher als versteckts Komplimänt z verstah.
Jitz geit’s los mit dyre Darbietig. Di erschte sächs Wörter sy hundert Prozänt korrekt. Aber scho bim sibete (oder: nach vier Sekunde) rütscht der „Bus“ use, wo halt doch echli Hochdütsch isch, wül mir Bärner ja eigentlech das luschtige „Böss“ bruuche. Im glyche Satz de o no grad „verbärge“ – „Bärge“ wäre ja guet u rächt, aber mit „ver“ tönt’s eifach verzworglet. O di erfröileche Momänte sölle hie Platz ha: Bi „ysch(chalt)“ hesch souverän di schöni alti Variante gwählt, statt em nöiere „ys“. Judihui! Churz drufabe de: „Gränzene“ – e Klassiker! Immerhin teilsch du di Unart mit vilne andere Mönschene, u drum fallt das de meischtene äuä gar nid richtigene uufene. Zäh Sekunde speter aber: „Tunäll“!!! E richtigi Wohltat, nach dene hunderte vo „Tunnle“, won i süsch geng überall ghöre; darf i gratuliere? Zu de „Meitschis“, wo nächär mal chöme, hingäge grad gar nid. Dä „s“ chönntsch der spare, sogar ohni Gageabzug.
Jitz geit’s zum Gspräch mit em Äschbi. „I nime alls uuf, mit däm mi ds Läbe Tag für Tag überschüttet“ isch eine vo dyne erschte Sätz. Hmm. Mit däm „mit däm“ chan i leider nid grad vil aafa, tschuldigung. O ds „Füehle“, wo speter no chunt, bringt myni Gfüehl nid grad i Wallig – gspürsch mi? I bsinne mi o, churz drufabe „i erinnere mi“ ghört z ha. Also, de erinnere di halt.
Eine vo de nächschte Sprüch, „I schrybe, wül i nid mag rede“ isch zwar inhaltlech witzig, aber sprachlech äbefalls es Bitzi schief ggange. Das „mag“ man i gar nid schmöcke, das ma mi sogar echli.
Nach knapp zäh Minute chunt e interessante Momänt – zwar nid wäg em Bärndütsch, aber süsch: „Es Föteli vo all myne Fründinne u Fründinne“. E Fröidsche Verreder (i gibe’s ja zue, dä mit em „Verreder“ isch echli ar Gränze) oder ächt doch Absicht? Luschtig isch es uf jede Fall!
E linguistische Höhepunkt de bi der Wasser-Episode: „…öb da öppis lusch isch“. Was für ne Fröid, „Schappo“ sägen i da nume! „Lusch“ het sy Ursprung nämlech bim französische „louche“ u heisst ybbärneret genau glych „zweifelhaft, fragwürdig“.
Es geit no es Chehrli als Wächselbad wyter, mit hochbärndütsche Tiefpunkte wi „um usezfinde“ oder „Mönsche, mit dene me nüüt wott z tüe ha“.
Aber item: Zum Glück darf bi üs geng no jede säge, was er wott. U nid nume, was er wott, sondern o win er’s wott. O am Fernseh, und o we’s komisches Bärndütsch isch. Drum hie mal öppis a die, wo mi albe frage, öb me däm Moderator oder dere Wätterfee ächt nid emal chönnti säge, wi ihres Gschwauder uf richtig Bärndütsch gieng: Nei, das cha me nid, o we’s üsi Ohre mängisch tryschaagget.
D Sprach isch frei und der Inhalt steit schlussändlech geng no vor der Form.
PS: U we Der jitz dänket, i syg scho no e fräche Siech: Der Beo het’s gägegläse – är het ganz offesichtlech der Humor derfür.